از هر چمن سمنی

سلام پائیز

4 Oct 2009 - - سخی زاده -

سلام ای فصل برگریزان زیبا

سلام ای بغض زیبای قدیمی

تویی سرچشمه محزون الهام

تویی آغاز افتادن های مظلوم

سلام- پاییز افسانه ای من

سلام بر رنگهای زرد وزیبایت

سلامی داغ زداغ قهوه ی گرم

به روی داغهای قهوه ای هایت

بیا بنشین کنار رنگ صورت من

که همرنگیم وهمدل در نفس ها

بناگه آمدی از راه دوباره

به رنگ و بوی نم بوی بارون

بیا امید دلهای خزانی

که افتاده است بهاز عمریست زچشمام

بیا افتاده ام از ره دوباره

بباز از ابر و مهر و جان پاییز

بده از مهر و عشق نوری به چشمام

بگیر دست دلم را باز دوباره

داستان دو کوزه

1 Oct 2009 - - سخی زاده -

در افسانه ای هندی آمده است که مردی هر روز دو کوزه بزرگ آب به دو
انتهای چوبی می بست...چوب را روی شانه اش می گذاشت و برای

خانه اش آب می برد.
یکی از کوزه ها کهنه تر بود و ترک های کوچکی داشت. هربار که مرد مسیر
خانه اش را می پیمود نصف آب کوزه می ریخت.
مرد دو سال تمام همین کار را می کرد. کوزه سالم و نو مغرور بود که
وظیفه ای را که به خاطر انجام آن خلق شده به طورکامل انجام می دهد. اما
کوزه کهنه و ترک خورده شرمنده بود که فقط می تواندنصف وظیفه اش را
انجام دهد. هر چند می دانست آن ترک ها حاصل سال ها کار است.
کوزه پیر آنقدر شرمنده بود که یک روز وقتی مرد آماده می شد تا از چاه آب
بکشد تصمیم گرفت با او حرف بزند : " از تو معذرت می خواهم. تمام مدتی
که از من استفاده کرده ای فقط از نصف حجم من سود برده ای...فقط نصف
تشنگی کسانی را که در خانه ات منتظرند فرو نشانده ای. "
مرد خندید و گفت: " وقتی برمی گردیم با دقت به مسیر نگاه کن. "
موقع برگشت کوزه متوجه شد که در یک سمت جاده...سمت خودش...
گل ها و گیاهان زیبایی روییده اند.
مرد گفت: " می بینی که طبیعت در سمت تو چقدر زیباتر است؟ من همیشه
می دانستم که تو ترک داری و تصمیم گرفتم از این موضوع استفاده کنم. این
طرف جاده بذر سبزیجات و گل پخش کردم و تو هم همیشه و هر روز به آنها
آب می دادی. به خانه ام گل برده ام و به بچه هایم کلم و کاهو داده ام. اگر
تو ترک نداشتی چطور می توانستی این کار را بکنی؟ "

مشخصات وب

بيست و پنج سال پيش از امروز، در يک روز تابستانی که موسم باروری، بالنده گی و زاينده گیست، در يکی از باغستان های طبيعت، که درختان آن از قامت های خميده ی انسان؛ نضج و مايه گرفته اند، ناخواسته و خلاف ميل پديده ی دست و پا شوری بسان دانه ی سيب؛ بريکی از شاخه سارهای تک درخت تنهايي، اعلام موجوديت مي کند که بزودی او را "حسين" مي نامند. زادروز حسين در تقويم مروج خورشيدی، سال 1362 حک و ثبت تاريخ خانواده گیش مي گردد.
روزگاران حيات دو دهه ی وی، فراز و فرودهای شگرفی داشته که شگردهای اين نوسان، چگونه گی سير متوازن تکاملش را نيز متحول و دگرگون ساخته است. بدانسان که همروزگاران او نيز با چنين شگردها نا آشنا نمانده اند.
حسين پيوسته به خود مي بالد که در درازنای هستی اين قايق گسسته و شکسته، هيچگاهی او را تنها نگذاشته و با ناله ها و ضجه های زادبومش همانقدر آشناست که با خنده و شادمانی هايش.
حسين در قلب تپنده ی اين ديار (کابل) پا به هستی مي گذارد و در سال 1369، با دنيای از آرزو، آوای زنگ دبستان عبدالرحيم شهيد را لبيک مي گويد. هنوز هم کرسی شاگردان دبستانی است که کابل سرسبز را آتش مي گيرد و او با همه ی آرمان هايش، به آغوش زادگاه آبايي اش (جاغوری) پناه مي برد.
حسين آموزش های دوره ی راهنمايي اش را با موفقيت در جاغوری به پايان مي رساند و پس از اندک آرامشی، همراه با خوانواده، دوباره به سرزمين سوخته (کابل) بر مي گردد و آموزش های دبيرستانی خويش را تا انتها در ليسه عبدالرحيم شهيد به اکمال مي رساند.
حسين همچنان با دنيای جديد ارتباطات و تکنالوجی همنوا گام برمي دارد. او با برنامه های متعددی کمپيوتر آشناست.
حسين آرزو دارد تا بيشتر از هرچيزی ديگری، با بهترين صنعت مدرن ازلی و ابدی ويژه انسان (انديشدن) خوب آشنا گردد و اين آرزو برای او، رؤيايي ست هميشه و جاويد...زيرا او آب کمتر مي جويد و بيشتر تشنه گی حس مي کند...

پیوندها

پیوندهای روزانه

آرشیو وب